Ada hayatının zorluklarını biz iki yetişkin olarak çok hissetmiyorduk ama şimdi Duru ile birlikte yavaş yavaş hisseder olduk. Her gün yeni endişelerle uyanıyorum... Duru için tabi ki elimizden gelenin en iyisini, en doğrusunu yapmaya çalışıyoruz. Doğru beslensin, doğru iletişim, doğru arkadaşlar, doğru oyuncaklar vs.. Ne var ki bunların hepsini adada gerçekleştirmemiz mümkün olmuyor.
Örneğin şimdilerde en büyük problemim 1 yaşından sonra verilmesi gereken organik keçi sütü bulmak (Türkiye'deki doktorum bunu öneriyor). Keçi sütünü bulduk da organiği kaldı... Aman boşver keçiyi, inek sütü iyidir dediğimde de 'inek sütünün fazlası demir eksikliğine neden oluyor' demesinler mi? Al buyur kafalar karıştı...
Bir yandan devam sütü denilen şey anne sütüne en yakın besleyicilikteymiş, o da burda yok...
Bütün bunlar kafamda uçuşurken Duru'nun bu sütleri sevip sevmeyeceği, içip içmeyeceği de meçhul. Zira kendisi henüz biberon bile almayı reddeden bir kişilik...
Oyuncaklar konusunda hemen hemen herşeyi burda bulabiliyoruz ama normalden üç kat daha fazla paraya.. O paraya da insan acıyor, gerçek fiyatının üçte bir olduğunu bilince veresi gelmiyor. Bu yüzdendir ki adada ikinci el çocuk eşyaları çok revaçta. Herkes elinde ne varsa uygun fiyattan satıyor. Genelde biz o şekilde alıyoruz Duru'ya da. Hem zaten çok az bir süre kullanılıyor hem de çocuk zaten ne bulsa (yoğurt kapları, su bidonları) oynayabiliyor... Fazla fazla paralar ödeyip 2 ay sonra sokağa fırlatmanın bir anlamı yok... Bu arada biz de işimiz bitenleri satıyoruz (oyun parkı, bebek araba koltuğu, banyo küveti gibi artık kullanmadıklarımızı), yoksa evlerde yer kalmıyor...
Her dönemin bir başka zorluğu oluyor. Bazen şöyle bir olayın dışına çıkıp bakıyorum gözümde büyüttüğüm problemlere. Ya diyorum 1-2 ay sonra geçecek birşey, yada ne bileyim koca insan ömründe bu detay üzülmeye hiç değmez... Koyver gitsin diyorum:) böylece kendimi rahatlatmış oluyorum, deneyin bakın valla işe yarıyor:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder