Bugün uzakta yaşamanın ne kadar zorlayıcı olduğunu bir kez daha anladım. Ülkemizde yaşanan onca terör olayı, ölüm haberi, cenaze görüntülerinin yanısıra, annemden bir üzücü haber daha aldım bugün ben.
Dayım rahatsızlanmış... Biricik dayım, güçlü dayım, baba yarım, ilk işverenim...
Önce burnum sızladı, sonra boğazıma birşey düğümlendi, hemen arkasından gözlerimden yaşlar boşaldı. Her ne kadar güçlü durmaya çalışsam da, olumlu düşünmeye çalışıp Allah'a şükretsem de insanın içi gidiyor, aklı kalıyor...
Uzakta olunca insanın elinden bir şey gelmiyor ya, gerçi hoş, orda olsam ne yapabileceğim ama en azından kendi gözümle görüp yorumlama şansım olurdu, biraz da olsa manevi desteğimi hissetmesine sebep olurdum, elini avcuma alıp öpseydim belki yüzünü biraz güldürebilirdim...
Burada içim içimi yiyerek oturmaktan başka çarem olmadı. Aklım hep onda, gözlerimin önünde hep bir damla yaş, yüzüm gülse de içim hep buruk kaldı.
Öyle dışardan 'ne güzel yurtdışında yaşamak' diyorsunuz ya, yurtdışında yaşamak bir kat güzelse, zor günde sevdiklerimizin yanında olamamak bin kat kötü...
Allah tüm hastalara acil şifalar versin, onları sevdiklerine bağışlasın...
Dayım, seni çok seviyorum, yanında olamıyorum ama desteğimi hep hisset ne olur...
Aklım hep sende...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder