Bir arkadaşım hamileyken kocasına demediğini bırakmıyordu, kocası yardımcı olmaya çalıştıkça daha çok istiyordu, arkasından söyleniyordu. O zamanlar ben de 'ya yazık adama, kadın hep bişeyler istiyor, istekleri yerine getirdikçe yaranamıyor' diyordum. Şimdi ben de öyle oldum herhalde...
Kocam (nazar değmesin) çok yardımcı, ev işlerinde, mutfakta, çocuk bakımında... Ama gel gör ki yaranamıyor :) bazen dışardan bakıyorum kendime, tiksiniyorum halimden, üzülüyorum kocam için, yapmayayım bu kadar diyorum, ilk yarım saat iyi hoş, sonra yine ben aynı ben...
Devamlı hadi hadi hadi diyen ben, onu yapar mısın bunu yapar mısın diye isteklerde bulunan ben. Biri bana bu kadar çok komut verse ben 'ee başlarım senin isteklerine' derim herhalde...
Allah ondan bin kere razı olsun... O bana yardımcı olmazsa ben biterim zaten, malum iki kişiyiz burada, yardımcımız, anamız babamız, konumuz komşumuz yok... Omuz omuza verdik, geçinip gidiyoruz, bundan önce böyleydi, bundan sonra da böyle olacak. O benim gerçek anlamıyla 'yol arkadaşım'. Bu telaşlı dönem inşallah zamanla yerini sakinliğe bırakacaktır, inanıyorum. Seni seviyorum canım... İyi ki varsın!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder