Geçenlerde eski resimleri karıştırırken yine O'na rastladım, yine gözlerim dolu dolu oldu. Bana bayram mesajı yollamıştı, çok eski değil, geçen sene muhtemelen. Elinde çayı, koltuğuna oturmuş, 'haydi çaya gel' diyordu. Keşke yine dese, keşke gidebilsem... Yüzündeki gülümseme, kibar kibar konuşması yine gözyaşlarımın sel olmasına sebep oldu...
Ara ara O'nu hatırlıyorum. Çok saçma sapan zamanlarda. Mesela kaşlarımı alırken. Anneannemin herhalde 20 sene önce kuaförde kaşlarını aldırırkenki hali gözümün önüne geliyor. Aklıma kazınmış demek ki. Yada Duru'ya soru sorup cevaplarını beklerken... Anneannemle küçükken soru-cevap oynardık. O sorardı ben cevaplardım. Uzun seneler anneannem hep 'inşallah bebeğinle sen de soru-cevap oynarken beni hatırlarsın' derdi. Nasıl hatırlamayayım şimdi? Emeği çok üzerimde. Allah bin kere razı olsun.
En zor günlerimde sığındığım liman oldu anneannem. Keşke bırakıp gitmeseydi... Daha Duru'nun da ondan öğreneceği şeyler olacaktı, eminim... Şimdi bir yanımız hep yarım kalacak...
Ben hep sevgiyle, özlemle anlatacağım pamuk ninesini Duru'ya. İnşallah O da bizi devamlı izliyordur...
Seni seviyorum pamuğum...
Allah rahmet eylesin. Mekanı cennet olsun. Başınız sağ olsun.
YanıtlaSil